Azra tak tahu kenapa dia pulang ke kampung.
Dia cuma tahu… dia tak boleh terus bernafas di rumah sewa itu
tanpa terasa sesak.
Langit kampung mendung. Rumput tinggi tak dipotong.
Papan tanda “Awas: Rumah Ini Dalam Pemantauan”
masih terpacak di pagar karat.
Dia buka pintu lama yang bersandar. Rumah itu sunyi, tapi dia tahu…ia pernah menyimpan segalanya. Di bawah tangga kayu, ada peti surat lama. Rosak. Berdebu. Tapi masih tertutup Azra buka dengan tangan menggigil. Satu-satunya benda di dalam: Sepucuk surat. Dilipat dua. Di hadapan, tulisan comot:
“Untuk Akak. Tapi jangan baca kalau akak
menangis.”
Dia duduk di anak tangga pertama. Baca perlahan.
“Akak. Kalau satu hari nanti, akak balik rumah, dan
saya tak ada ...saya harap akak masih ingat suara saya.
Sebab saya tak marah pun. Saya tahu akak sibuk. Saya tahu akak penat.
Tapi kadang-kadang saya rindu nak tengok akak balik dan senyum kat saya macam
dulu.”
Azra berhenti baca. Nafasnya tak seimbang.
“Akak tak salah. Akak tak salah. Tapi saya
cuma nak cakap satu...”
“Saya sayang akak.”
Azra lipat surat itu semula. Dia tak menangis. Dia cuma diam. Lama. Angin petang menyapa dari celah pintu. Daun-daun bergoyang seperti menyapa. Dan untuk pertama kali dalam bertahun-tahun... Azra sebut nama itu. Perlahan. Penuh getar.
“Ammar…”
Tiada ulasan:
Catat Ulasan